Susanne de Jong-Tennekes
In het Dominicanenklooster vind je de weg voor vieringen, muziek, theater, voorstellingen, tentoonstellingen, lezingen en cursussen. Maar wie ontwikkelen dit programma?
Tijd om een van de programmamakers voor te stellen!
Susanne de Jong – Tennekes
Programmamaker in het Dominicanenklooster
Susanne is 47 jaar, getrouwd met Martijn en heeft 4 kinderen (14, 12, 9 en 7). Ruim 11 jaar maakt Susanne deel uit van het programmateam. Ze wandelt graag en dansen vindt ze heerlijk. Dat laatste heeft ze ook écht nodig vertelt ze. Net als muziek een belangrijke bron van geloof voor haar is.
“Als kind ging ik graag naar de kerk. Maar geloven was vreemd in de geseculariseerde omgeving van Amsterdam, waarin ik opgroeide. Dominee worden al helemaal. Later, op het St. Ignatiusgymnasium, mochten we eens mediteren. Ik weet nog dat de pater ons liet liggen en stil liet worden. Met een potlood tekenden we de contouren rondom ons lichaam. Dit was zo’n beetje mijn eerste ervaring met meditatie. Een gek, maar vooral bijzonder moment.
Theologie saai? Helemaal niet!
Na de middelbare school koos ik voor theologie. Veel mensen denken dat theologie saai is. Maar het gaat over leven. Juist theologie heeft de samenleving veel te bieden. Of het nu gaat om politiek, zingeving of sociale kwesties, de theologie scherpt je blik voor wie niet gezien wordt, voor wat onrechtvaardig is, voor wat met woorden niet gezegd kan worden. Dogma’s zijn bedoeld om mee te spelen, om iets op te roepen. Herman Finkers benadert dogma’s als poëzie. En dat is verrassend, dat maakt nieuwsgierig. Wat brengt het ons als we met nieuwe ogen naar dogma’s kijken? Volgens mij heb je die verwondering nodig.
Ik werd predikant. Maar het bleek lastig om dit werk en het moederschap te combineren. Ik wilde mensen wel graag blijven begeleiden in hun weg, op een muzikale manier. De combinatie van geloof en beweging, bijvoorbeeld met muziek en dans, raakt me: je kan iets van jezelf verbinden aan een bijbelverhaal.
Tegenstellingen bij elkaar brengen
Iemand wees me op de vacature in het Dominicanenklooster. Ik was weleens in kloosters geweest, maar over de dominicanen wist ik nog niets. Toen ik 11 jaar geleden voor het eerst binnenkwam, was ik verrast. Ik voelde me op m’n plek. Dominicanen staan voor een open, uitnodigende manier van geloven. Tegenstellingen bij elkaar brengen: klooster en stad, traditie en moderne tijd, geloof en wetenschap, bidden en doen, luisteren en spreken: ze horen bij elkaar. Daarom staan hun kloosters ook vaak midden in de stad.
Mediteren kun je leren
In 2016 vierden we het 800-jarig bestaan van de Orde van Predikers. Dit deden we met tal van ontmoetingen om het leven te vieren en samen stil te staan bij wat ons draagt en beweegt. Zo keken we naar de gebedshoudingen van Dominicus. Dominicus opende zich voor God met heel zijn lijf. Hij deed dat aan een tafel zittend, of lopend onderweg. In een oud manuscript uit de 13de eeuw is Dominicus in 9 gebedshoudingen afgebeeld. Wat gebeurt er met ons, als wij zo staan, zitten, liggen, lopen? Welke impuls gaat daarvan uit? Welk verlangen, welke beweging komt vrij? Mediteren kun je leren. Kloosterlingen houden zich er iedere dag mee bezig. Oefenen in stil worden, door aandacht te schenken aan lichaamshouding, ademen en luisterend zingen.
Eén van de belangrijkste instrumenten voor de verlevendiging van ons geloof zijn wijzelf, ons lichaam. Soms vergeet je dat. Als programmamaker wil ik graag mensen laten delen in de verwondering die je hier kunt vinden. Kom binnen en ervaar het zelf, luister ‘ns naar de stilte en voel de ruimte die het Dominicanenklooster ons biedt.”