Overweging van Hans Schoorlemmer, zondag 10 aug 2025.
Eerste lezing: Hebr: 11, 1-2.8-13
Evangelie: Lucas 12,32-40
Lees of print je de overweging liever als PDF? Die vind je hier.
Hier vind je alle overwegingen.
Verkondiging
“Besef wel: als de heer des huizes had geweten op welk uur de dief zou komen, dan zou hij niet in zijn huis laten inbreken. De mensenzoon, de “Komende” komt op een tijdstip waarop je het niet verwacht”…
Als we wisten wanneer de dief zou komen… stonden we klaar met telefoon of een knuppel… Maar we weten het niet en we doen veel om ons bezit, onze gezondheid, onze schatten te verzekeren….het risico, het gevaar te vermijden, zoveel mogelijk te voorkomen…
Ben jij wel goed verzekerd? Heb je alles goed laten vastleggen, voor het geval dat? Goede sloten op de deur? Of valt er toch niets te halen? …..
Tal van verzekeringen proberen ons vertrouwen, ons geld en eigenlijk ook ons hart te winnen!! Als we ergens onze schat bewaren dan is het wel bij de verzekeringsmaatschappijen, de pensioenfondsen, de beleggingsmaatschappijen….
Hoe bereiden we ons voor op de komst van de Mensenzoon? Ik schat dat veel van ons denken aan ons levenseinde, onze dood. Die komt zoals de uitdrukking zegt ‘als een dief in de nacht’. En misschien denk je nu. “Ik heb alles goed laten vastleggen”. “Ik wil ze niet onverzorgd achter laten…”
Toch is het de vraag of Jezus met de komst van het Koninkrijk der hemelen en de komst van de Mensenzoon doelt op de dood, op het eind van ons leven. Wat is die schat in de hemel? Een mooi plekje tussen de engelen?
Paulus zegt in zijn brief aan de Hebreeën: “Het geloof is een vaste grond van wat wij hopen. Het overtuigt ons van de werkelijkheid van onzichtbaar dingen”. Is Paulus aan het zweven? Nee integendeel, Paulus wordt heel concreet. Hij noemt de naam van Abraham, die zijn vertrouwde omgeving losliet, zijn land, de grond, waar hij van leefde, zijn familie.. en ging op zoek naar het land van belofte... ‘het land waar mensen waardig leven mogen en elk zijn naam in vrede draagt’ Ik citeer uit het lied ’Licht dat ons aanstoot’.
Weet u wat Abraham uiteindelijk gezien heeft van dat beloofde land…? Een paar vierkante meter….Hij moest er nog voor betalen ook…een stuk land net genoeg om Sara te begraven, om haar een waardige plek te geven.
Ook Mozes is met zijn volk weggetrokken uit Egypte, weg van de slavernij…Het land waar hij zelf onderkoning was geworden. Maar hij ging met zijn slavenvolk op weg naar het land van bevrijding….een tocht door de woestijn… Toen ze er bijna waren op de berg Nebo…heeft hij het land uit de verte gezien…toen is hij gestorven….
“In geloof zijn zij allen gestorven zonder te hebben ontvangen wat hun beloofd was. Zij hebben het heil alleen uit de verte gezien en begroet”. Dat is kennelijk genoeg voor degenen die zich vreemdelingen en passanten op aarde hebben genoemd…
Is die schat van het geloof waar Paulus en Jezus het over hebben niet de schat van het geloof zelf! Het geloof dat je bij sommige mensen in hun ogen ziet stralen. Die schat verbeeldde ik me te zien in de ogen van bisschop Tutu, in de blik van Nelson Mandela… In tegenslagen, in de gevangenis hebben ze hun geloof vastgehouden… Ze hebben in tenten gewoond, maar zagen uit naar de stad met de fundamenten waarvan de Eeuwige de ontwerper en de bouwer is…
Een verhaal wat dichter bij huis misschien. Nou ja? Op de laatste dag van mijn tweede pelgrimstocht naar Santiago ontmoette ik in een herberg in Finisterre, een plaatsje aan zee – zo’n 90 kilometer ten N.W. van de Duitse Dittmar. Ik heb zelden iemand zo zien stralen. Wat een pretogen. Hij had de tocht naar Santiago voltooid, en was zo intens gelukkig. In zijn eentje. “Hanz, manchmal habe ich geschimpht, auf das Wetter, auf die tegenslagen. Aber niemals habe ich es beraut. En toen kwam ik in Santiago... Ik stond op het plein voor de kathedraal en ging binnen in de die kerk en “dann habe ich geweint, süsse träne... En nu ga ik ook nog mijn ‘Sorgensteine’ ins Meer wirfen’. Hij wrijft zijn Sorgensteine in zijn handen en laat me de steen zien, die zorgen symboliseert. Even later, zegt hij nog: alleen kleine zorgen hoor. “Ja, de grote neem je weer mee in je rugzak”, zeg ik hem. Hij moet enorm lachen. Het klopt wat ik zeg, maar ook wat Diitmar zegt klopt.
Later op de dag kom ik hem nog een keer tegen. Hij klopt me op de schouder en zegt: “Hans ich habe es geschafft. Es ist gelungen”. Een stralend bevrijd mens. Levend vanuit geloof en verwachting.
