Overweging van Hans Schoorlemmer op de 4e zondag door het jaar,
2 febr. 2025
Lezingen: Maleachi 3,1-4 en Lucas 2, 22-32
Lees of print je de overweging liever als PDF? Die vind je hier.
Hier vind je andere overwegingen (en hier de overwegingen tot april 2023).
Overweging
In beide lezingen gaat het over de komst van de Messias, de bode van de eeuwige, de Heer naar wie jullie uitzien, de engel van het verbond... naar wie jullie verlangen…
Verlangen we niet naar iemand, een verlosser, een leidsman, die een weg weet in een wereld met zoveel geweld, oorlog, conflicten, onvrede, … ook in eigen land… Dit is bij nogal wat mensen het basisgevoel: al die problemen elders en dat komt allemaal hierheen. Maar nu zijn wij aan de beurt: eigen volk eerst!
Het volk Israël zag uit naar een Verlosser, een redder… Maar de profeet waarschuwt hij. Ja, Hij zal komen de engel van het verbond naar wie jullie verlangen, maar kun je het aan? Kunt je Gods licht, zijn vrede, zijn liefde verdragen? Zijn de offers die je brengt niet ook besmet met “voor wat hoort wat”? Altijd hebben we krom gelegen voor jou, mag ik dan niet op zijn minst verwachten…!?
De profeet Maleachi bereidt het volk voor op de komst van de bode van de eeuwige… Wat gebeurt er als Hij die het Licht is, komt? Zijn licht zal ook zuiveren, aan het licht brengen wat scheef aan ons en lastig is… Ja wie kan zijn licht en liefde verdragen? Zijn we niet ergens ook niet zorgmijder? Liefde en rechtvaardigheid kunnen schuren…
In het evangelie komen we Simeon tegen, een rechtvaardig en vroom man, die uitziet naar de tijd dat God Israël vertroosting zou schenken. Hij zal niet sterven voordat hij de Messias heeft gezien. Een man die niet verzuurd is, maar is blijven hopen, uitzien en zelfs weet: Hij komt. Wat een bijzonder mens is Simeon. Hoe mooi wordt hij door Lucas getekend! Ik denk dat Simeon ook symbool staat, de personificatie is, voor het Israël, dat ondanks alle oorlogen en ballingschap, ondanks ook in zijn tijd - de Romeinse bezetter - is blijven hopen en verlangen naar de vertroosting van Israël… Er is alle reden voor verzuring, maar hij blijft ook op zijn oude dag verlangen, uitzien naar de komst van het licht, naar vertroosting…
Ja er is veel verzuring in onze tijd, veel onvrede, boosheid, veel – soms ook terecht misschien – : maar nu zijn wij aan de beurt. Er is genoeg geld besteed aan migranten, aan mensen die zorgen dat je je niet meer thuis voelt in je eigen buurt. En al die aandacht voor het milieu profiteer ik daar ook van… ? Verzuring soms ook in onze Dominicanenkerk, hoe lang moeten we nog in de kou zitten, dat we niet in ruimtes kunnen, die ons lief zijn… Bijzonder is dat de broeders die toch het hart van onze gemeenschap vormen, zijn gaan pelgrimeren. Zij wonen nu op kamers! Het moet gezegd het is dan wel een mooi pandje aan de Veerallee en het zal ook wel eens geknald hebben binnenskamers, maar ze hebben het toch gedaan… Hoe mooi en hoopgevend!
Wie is Simeon, waar staat deze oude man voor die is blijven uitzien naar de vertroosting van Israël… Hij doet me aan de broeders denken. Maar hij is ondanks alle verzuring in zijn tijd en in onze tijd ook symbool voor degene, die is blijven wachten en verlangen, die de hoop niet heeft opgegeven, die verlangde naar Hem, die het Licht is en de Liefde. Voor Lucas staat hij ook model voor het Israël, dat is blijven uitzien en verlangen…ondanks alles…
Een uitleg van ons evangelie vind je soms ook in de praktijk van het pastoraat, als mensen de ziekenzegen of de ziekenzalvingen ontvangen. Ik herinner me een ziekenzalving in het voormalige Ziekenhuis de Weezenlanden.. Mevrouw Hansman – ver in de negentig was daar opgenomen. Ze at en dronk niet meer, was meestal niet bij bewustzijn. De familie had mij en de pastoor gevraagd haar het sacrament van de zieken toe te dienen. Of ze het nog mee zou maken…??? Wat gebeurt. Mijn collega en ik zaten te wachten. Het verplegend personeel had alles keurig klaargezet met bloemen en al. Mevrouw Hansman werd binnengereden. De zuster hadden haar prachtig aangekleed. Ze lag op het bed als op een troon. Ze was sterk dementerend, maar het ritueel maakte dat ze weer straalde, leefde. Ze herkende ons, noemde ons bij name. Een milde glimlach op het gezicht. En wij, we straalden allemaal. Het Schriftwoord werd aan haar vervuld:
“Nu laat u, Heer, uw dienares in vrede heengaan, want mijn eigen ogen hebben de redding gezien die u bewerkt hebt voor alle volken, een licht dat geopenbaard wordt aan alle volkeren...”
Hans Schoorlemmer
