Overweging van Corinne van Nistelrooij OP in de themaviering van 16 juli 2023.
Lezingen: 'Wie oren heeft die hore!' en Matteüs 13,1-9
Ik zie het voor me. Vroeger gebeurde het zoals in dit verhaal, en ook nu nog, alleen wat moderner met zaaimachines. Het zaad wordt gezaaid. Niet in de lucht, niet op zee, niet op straat, maar in de tuin, op het land, in de grond. Hoe kostbaar zaad ook is, het is zo klein en overvloedig. Wie dat ooit bedacht heeft is zo kwistig geweest dat je niet kunt voorkomen dat er gemorst wordt en dat niet alles op zijn plaats terecht komt.
Zo ook in het evangelie van vandaag. Een zaaier ging uit om te zaaien maar zoals dat gaat; hij dacht dat hij het leven in de hand had. Hij strooide het uit, zaaide volop, maar het zaad ging zijn eigen gang.
Laat wie oren heeft goed luisteren, eindigt het evangelie. Maar wat valt er dan te horen? Da’s nog best lastig want we kunnen de tekst op verschillende manieren opvatten. Zijn wij volgens de gelijkenis zélf het zaad? En is de Schrift de grond waarin wij voeding vinden? En durven we dat dan? Durven we te wortelen in heilige grond? Het Woord van God écht tot ons door te laten dringen en te laten uitgroeien?
Of… zijn we zelf de aarde en wordt het woord uit de Bijbel gezaaid in ons? En zijn we dan de vruchtbare aarde of hebben we ongemerkt toch stekelige distels, verstikkend onkruid, waardoor het zaad moeilijk kan opkomen in onze omgeving? Of nog erger, zijn we de keiharde oppervlakkige rotsbodem waardoor het zaad totaal geen wortel kan schieten?
Moeilijke vraag; zijn wij het zaad of zijn we de aarde?
Misschien maakt het niet eens zo veel uit. Iedereen weet dat het zaad grond nodig heeft en omgekeerd. Wat moeten wij als het Woord van God niet steeds opnieuw tot ons komt? En wat moeten wij als we zelf niet tot wasdom komen en geen vrucht kunnen dragen?
Of wij vallen in God of God valt in ons. Het één kan niet zonder het ander. Zaad en grond hebben elkaar nodig.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor het zingen van het koor in de viering. Ik vroeg enkele koorleden bij de voorbereiding: ‘Waarom zingen jullie op het koor?’ Sommigen zingen al vele tientallen jaren!
Ze vertelden dat ze er energie van krijgen, dat ze zich opgenomen voelen in de liturgie. Dat liederen doordeweeks soms met hen meegaan, dat de tekst steeds weer andere betekenissen krijgt, dat ze hun leven erin weerspiegeld zien en ze daardoor soms weer nieuw perspectief zien. Door het zingen, door de muziek krijgt het ongrijpbare gestalte. Het is een verbinding tussen aarde en hemel. Zingen is als voedende grond waarin zaad gedijen kan. Het uitzingen van Gods woord dat als zaad uitgroeit en tot wasdom kan komen in het leven.
Met de zendingsbrief van afgelopen werkjaar is iets soortgelijks gebeurd. Vanuit de orde van dominicanen zaaiden we een brief met een diaconale oproep. “Als de kerk niet dient, dient zij tot niets”, schreven we. We strooide de brief uit in de hoop dat hij op vruchtbare grond terecht zou komen. En dat is gebeurd! Die brief is fantastisch opgepakt! Op de gebieden van materiële hulpverlening, aandacht voor elkaar en aandacht voor duurzaamheid zijn stappen gezet.
- Denk bijv. aan de instelling van de diaconale deurcollecte. De overweldigende steun aan het project in Fastiv, de zusters in Zuid-Soedan, de slachtoffers van de Turks/Syrische aardbeving.
- Denk aan meedoen met een stedelijke actie als “Zwolle deelt warmte” toen de energierekeningen vorige winter torenhoog waren. En de energiebesparende pakketjes die de Groene Kerk-groep verzorgde.
- Ik noem ook aan de verbindende gesprekken bij Vuurvangen, de parochie-avond “Buurten met je buurt”, de maandelijkse gezamenlijke maaltijden die gestart zijn.
- Veel vrijwilligers doen hun diaconale werk in het verborgene. Niet zichtbaar voor de anderen zijn zij voor anderen vruchtbare grond. Zij nemen bijv. de moeite om zieke parochianen te bezoeken, hen een luisterend oor bieden, anderen nabij zijn in verdrietige periodes.
- Denk ook aan de 145 kerstattenties die bij mensen thuis gebracht zijn.
‘Hoor dan wie’!
Aan jullie allen die op wat voor manier dan ook gewerkt hebben aan de zorg voor anderen, zeg ik dankjewel. Want jullie inzet getuigt van zaad in vruchtbare aarde, van zin willen geven aan je leven. Het zijn allemaal tekenen dat we als kerk het zaad dat de Schrift in ons uitzaait tot wasdom willen laten komen.
Bij de startviering op 3 september zal een nieuwe zendingsbrief verschijnen. Met een nieuw thema. Maar we hopen natuurlijk dat de diaconale betrokkenheid blijft en verder kan uitgroeien. Daarom zijn er in komende zendingsbrief ook weer diaconale aanknopingspunten te vinden.
Denkt u, na het horen over al die diaconale activiteiten: goh, misschien wil ik komend jaar ook wat doen, dan zou ik u in deze laatste viering voor de zomerperiode, willen zeggen: neem deze orde van dienst gerust mee naar huis. Lees ‘m op een rustig moment nog eens door, ook de tekst op de achterkant van het boekje.
Betast het woord langs alle kanten, hou het in de zon, leg het aan je oor als een schelp en hoor wat het je te zeggen heeft. Stop de teksten als een sleutel in je bagage deze zomer, als een sleutel tot jezelf, tot je naaste, tot God.
Lees of print je de overweging liever als PDF? Die vind je hier.
Andere overwegingen vind je op de pagina 'inspiratie'.
Overwegingen van vóór april 2023 vind je hier.